Victoria Victorie, Zuid Beveland

 

Sinds de tunnel is het verder weg, maar ondanks dat is en blijft ook de overkant fantastisch mooi. Zomaar door een prima grasmaaiertje van € 20,00 te Oud-sabbinge, ontlaadde ik mijn fiets in een haventje aan de Oosterschelde: Wolpaartsdijk. Of nee, dat is aan het Veerse Meer.

Maakt niet uit, haventjes doen het altijd goed, zelfs als er grote borden “Eigendom van havenvereniging….” staan. Reden om maar iets verderop te parkeren. Opvallend stil trouwens, op een vrijdag avond, de laatse van mei, 19.00 uur, zonnig en neerliggende wind. Gewoon genieten. Rammelende masten, schreeuwende meeuwen, klotsend water, zo is het hier, zo is het in de Paal of hogerop de Westerschelde, zo is het in Andijk. Verrekijkertje, fototoestel en op weg. Het fietsnetwerklijstje kan meteen de tas weer in: het rondje pontje vaart (nog?) niet op dit uur. Niet erg, hier kun je nooit verdwalen, je komt altijd op een dijk uit en dus op zoek naar een brug naar de overkant. Geweldige uitzichten, dijken op en af, lopend of fietsend, uitkijkend over het Veerse Meer.

Een brug over tussen het Veerse Meer en Oosterschelde. Zomaar bij de sluis een aanlegsteiger oplopen met het gevoel dat daar eigenlijk terecht een bordje  ‘verboden toegang’ zou moeten staan. Helder, ontzettend helder. Zwaaien naar Elonie die haar schuimend spoor in het helder blauwe water trekt.

         

 

   

Wachten tot de opgehaalde brug terug is en dan kiezen, links of rechtsaf. Het wordt rechtsaf, de wegonder, langs een doodlopend speelstrandje met alweer verbodsborden, dit keer zelfs voor mijn fiets. Fietsnetwerknummer genegeerd en een grof kiezelpad onder de dijk genomen, kilometerslang totdat de weg geblokkeerd wordt door de plaatselijke schapenboer die zijn kudde heeft samengedreven voor schapenpillen. Grote boerderijen in verlaten hoeken aan de dijk, gevarieerd landschap. Telkens weer de drang om over die Oosterschelde dijk te kijken. Telkens weer die laatste stappen gespannen aarzelend om niet al te veel in één klap te verstoren. Genieten. Als de dijk in de verte een stevige bocht maakt weet je dat je daar een prachtig uitzicht zult hebben. Je kunt er zelfs tot bovenop fietsen, ggggggennnnnnnieten, Genieten toch.............

en in de verte hierboven, juist, goed gezien

Maar 'het' plekkie is bezet. Nou ja, plek zat op zo’n Oosterschelde dijk zou je denken, maar het voelt wat raar om daar foto’s te maken als er twee jonge meiden, vergezeld door een paard, of omgekeerd, op een bankje zitten. Schuchter blijf ik uit de buurt, maar zij zijn heel nadrukkelijk aanwezig en het lijkt alsof de mooiste plaatjes achter hen te zien zijn. Heel erg mooi trouwens, dat paard met de Oosterschelde als achtergrond, ideale plaatjes zie ik in gedachten. Gewoon vragen: “Vinden jullie het goed als ik wat foto’s van jullie paard maak?”. “Jahoor”. En meteen springt één van de twee overeind om haar paard fotoklaar te maken. “Neenee, gewoon blijven zitten en verder kletsen, ik schiet zo wel wat plaatjes”.

 

Ze is hartstikke mooi, nieuwsgierig, opgewekt, ze geniet, zeker weten.

Twee meiden en een paard. Ze hadden eens geen zin in alweer een dvdtje en gingen aan de wandel met Victoria Victorie, vandaar. We kletsen wat, ik maak wat plaatjes, maar eigenlijk wist ik toen al dat het niet veel soeps zou zijn. Kwam niet door het paard, niet door die meisjes, maar door deze rare wereld.

Onzin?

Ja, gelukkig wel, natuurlijk, de wereld is wat wij ervan maken.

Opgewekt fiets ik verder, buitendijks nu, naar het westen, de ondergaande zon tegemoet. Liggend op dijkbeschoeiingsblokken om foto’s van al dat alg-en-wier gewriemel te maken. De bijbehorende geur diep in me opnemend. Genieten, ook omdat het een heel klein beetje dankzij mij deze Oosterschelde is, want ik was toen fel tegen die afsluiting en heb het de wereld toen ook laten weten. Of ze het gehoord hebben?

 

Kats,  schattig haventje aan de dijk geplakt. Met een eenzaam bloeiende meidoornstruik op een strekdammetje. Je weet dat er een houtduif in zit te broeden en toch schrik je je te pletter alstie eruit vliegt. Zonnepanelen in de lucht. In de verte langs de dijk schuift een donker puntje ook naar de zon, dat moet Victoria met haar amazones zijn. Een overheersende bok om dingen in schepen te tillen met buizen eronder. Klimmen over een hek, een dijk op om door de omheining die ene buizenfoto te maken en op te gladde schoenen net niet op je bek gaan. Genieten !!

     

 

 

 

 

           

Frisjes inmiddels de weg naar het zuiden zoeken, daar waar die brug naar alweer een overkant moet zijn. Door Kats waar een herder het verleden voorstelt en drie vrouwen naast hem de moderne tijd.

 

Door weidse vette polders om de Veerse dijk op en over te fietsen. De stilte aangenaam verstoord door boot met skies.

 

 

Tegenlicht in de avondschemering sla ik nu af waar ik eerder voor rechtsaf koos en samen met een 40tonner dender ik de brug over. Twee zwart met witte brommertjes halen me vrolijk toeterend en enthousiast zwaaiend in. Ik hoor meidenstemmen uit drie wit met zwarte helmen komen en lachend zwaai ik terug: “Victoria Victorie”. bedankt. tot ziens