De kerk in het midden.

Een woensdag in juli. Zo'n gewone dag met zo'n heel bijzonder randje. En met de fietsen achterop. Kijken en eten bij Paal. Dat heerlijke getijdenhaventje. Grote hopen grond, natuurlijk, hier ligt mijn klei. Broodje kaas met donderbeesten op een bankje op de ScheldeZeedijk. Een echtpaar vertelt me over de Aardenburgse klei en samen verbazen we ons over de zin en de onzin daarvan. Samen grinniken we als we constateren dat de Belgen het betalen. Ook hij kijkt uit op een rijksweg waar die 50 vrachtauto's al maandenlang heen en weer rijden, met onze klei, voor onze dijken. Als de kraanmachinist schaften gaat,, kan ik tussen mijn broodjes door even foto's maken.

De foto hieronder is typisch Paal. Wie dat niet kent moet even de allerlaatste foto bekijken.

Verder. Met de auto, naar Emmadorp, Land van Saaftinge, want zover waren we gekomen met onze langs de Schelde fietstocht. Parkeren op de vrij parkeren plaats voelt veel beter dan een parkeeronthaalkamer! Meteen steil omhoog want ik moet natuurlijk wel weer even over de dijk kijken hier. Daarna wordt het fietsen naar het oosten, zolang het gaat. Met de Schelde altijd aan de linkerkant kun je niet verdwalen. Kilometers onder de dijk langs, hopend dat je gauw naar boven kunt, en telkens als het lijkt te kunnen even versnellen voor de beklimming. En telkens weer een prachtig uitzicht aan het eind van een doodlopend pad. Antwerpen nadert als de dijk naar beneden kromt. Als de borden van de Hedwige polder ons indringend aanspreken. Deze prachtige weidse akkers vol graan, aardappelen, graszaad en juun teruggeven aan de zee? Zo hadden we dat toch afgesproken? Of ik het met die afspraak eens ben? Ehmmm....

Stroomopwekkers. Heel de dag al nadrukkelijk aanwezig.

Het ligt er allemaal in elkaar vervlochten. Hierboven hieronder.

. Foto's genomen vanaf één en dezelfde plek. Industrie, scheepvaart, kernenergie, recreatie en landbouw.

Het ligt er allemaal in elkaar vervlochten. Hierboven hieronder.

. Foto's genomen vanaf één en dezelfde plek. Industrie, scheepvaart, kernenergie, recreatie en landbouw.

Rechts geen vruchtbare akkers meer. Drassige brakke weilanden met restanten van

en links, altijd de Schelde

Troosteloos. Al die leegstand. Die hartjes. Die noodkreten.

Zo'n schattig torentje zoals zoveel kerkjes hier in de buurt.

En weer zo'n piepklein haventje waar eb en vloed vrij spel hebben.

Verder fietsen gaat niet. Een hek, en achter dat hek het toekomstbeeld van doel. Doel moet wijken. Weer knaagt mijn geweten. De afspraak ligt er, volgend jaar september moet Doel helemaal leeg zijn. Al die mensen die er hun huisje hebben, hun tuintje, de man die zijn heg snoeit, de vrouw die boos de hond van de buren wegjaagt, de spelende kinderen, de molen, het moet allemaal weg want volgend jaar september wordt begonnen met het zoveelste dok. Bovenop de dijk links de Schelde, smaller en smaller.

Indrukwekkende dokken. Fietsend richting Liefkenshoek, Kalloo zit ik het gewoon mooi te vinden en vooral ook ontzettend groot, uitgestrekt, zoveel containers, zo ontzettend veel en nog meer containers voor ons. Zo ontzettend veel grote vrachtwagens met containers. Overal waar je kijkt containers, metershoog. Overal heftrucs die containers verplaatsen, laden en lossen, één voor éen. Grote hoge schepen lijken het land op te varen, vol containers. Lange rijen containers, voortgetrokken door een zware locomotief, wel vijftig wagons vallen amper op tussen al die containers. Achteromkijkend zien we Doel verdwijnen. Alleen de Doeltorens blijven volgen, overal.

Hoe kwam die mastadont daar in godsnaam in.

Linker en rechteroever barstensvol haven. We botsen op de Liefkenshoektunnel met zijn schreeuwend paarse torens. Aan de tolpoortjes is het druk met containervrachtauto's. Er is ook een Liefkenshoekfort. Goed aangegeven bereiken we vlotjes deze oase van rust. Andere tijden gehuld in restauratienetten, het lijkt wel op een halve arena. De uitkijktoren is vrij toegankelijk en biedt wat zijn naam belooft.

Daarna draaien we weg van de Schelde.

Kalloo.

Kieldrecht en de Kieldrechtse vrouwen laten we links liggen.

We rijden noord west en belanden, gevolgd door de bordjes Prosperpolder, in Prosperpolder. Het blijkt een dorpje te zijn. Piepklein, nog geen twintig huizen. Weer zo'n mooi kerkje, goed verzorgd, fraai bebloemd

Terug naar de dijk. Op het fietsenrek. Eten in de Koninginnestraat van Emmadorp. Op weg naar huis bij Paal weer even de dijk over, nooit de Schelde achterlaten zonder laatste blik. Stalen op en af rijplaten. Een afgeladen auto passeert naar benee.... stopt.... verrek, het is hem, Dick, in geen jaren nog gezien, hoi, oeist.

Kapitein van:

We drinken één pint en kletsen op zijn schip. Wat een toeval. Al pratend maak ik heel onbeleefd foto's. Het is zo mooi, het is intens genieten van alles.

Als je zou willen afspreken kreeg je het niet voor elkaar. Maar een tweede kapitein komt aangevaren. Ook jaren niet gezien.

Eigenaar van:

Natuurlijk even bijpraten. En kijken, genieten, volle teugen, zo mooi

het licht gaat uit

het water zakt

en wij......

gaan naar huis